Het liefst ben ik op mezelf, ik val niet graag op. Dat is lastig in deze tijd waarin extravert zijn de norm lijkt te zijn. Laten zien wie je bent, opkomen voor jezelf. Ik verloor mijn eigen richting. Mijn verhalen gaan over kwetsbaarheid, jezelf blootgeven. Maar wel in een vorm die past in een ingetogen en luchtige omgeving.
Als ik me probeer voor te stellen hoe ik het liefst uitdrukking geef aan mijn werk, dan zie ik een zangeres, een cabaretier een documentairemaakster voor me. De directe overdracht die een zangeres teweeg kan brengen door recht je hart in te zingen, de kunst van een cabaretier om dat wat zwaar is luchtig te maken en het verhalende en onderzoekende van een geïnteresseerde documentairemaakster. Dat is het gebied waar ik me vrij en thuis voel. Het is een spanningsveld, want ik ben het allemaal niet. Door gebruik te maken van poëtische vertelvormen geef ik betekenis aan de beelden en geluiden waar ik in denk.
Op dit moment werk ik aan een verhaal over stemmen horen en het zien van andere werelden. Het mentaal welzijn is een thema wat me bezig houd. In dit verhaal over het horen en zien van andere werelden probeer ik zo dicht mogelijk bij mijn eigen ervaringen te blijven. In die ervaringen, vind ik de nuance, een waarheid. Hierdoor lukt het me om voorbij te gaan aan meningen rondom dit thema.
De intrinsieke motivatie om verhalen te vertellen heb ik altijd al gehad. Als observant van alles wat er in en om me heen gebeurde, zocht ik naar een manier om daar uitdrukking aan te geven. De morele overtuiging om verhalen te vertellen die dicht bij me staan heb ik nog niet eerder zo sterk gevoeld als op dit moment. In de veranderende wereld, en dan heb ik het vooral over de polarisatie en de onmogelijkheid om op globaal niveau waarheden te vinden, heb ik zelf meer dan ooit behoefte aan verhalen die kwetsbaar durven te zijn. Een paar jaar geleden sprak ik met een kunstenares over deze veranderende wereld en ze vertelde dat ze gezien haar sensitiviteit meer kan betekenen als maker dan als activist. Dat is een gedachte waar ik me mee verbonden voel.
Ik was juist op het punt gekomen om naar buiten te treden als autonoom maker, toen er iets in mijn leven gebeurde waardoor ik geforceerd een periode terug naar binnen moest keren. Deze periode heeft me gevormd en mijn richting bepaald, namelijk; vertrouwen hebben in dat wat onzeker is. Dat is ook de manier waarop ik tegenwoordig met mijn werk omga. Het werk bepaald de richting.
